Gegevensuitwisseling bij samenwerking aanpak fraude en criminaliteit

De samenleving verwacht in toenemende mate dat partijen samenwerken om fraude en criminaliteit gecoördineerd aan te pakken. Die verwachting betekent dat gegevens gedeeld moeten worden. Die gegevensdeling kan op verschillende wijze plaatsvinden.

De praktijk laat zien dat partijen terughoudend zijn om gegevens uit te wisselen, omdat zij bang zijn dat dit niet is toegestaan. Er zijn dan ook veel onduidelijkheden en soms lijken er wettelijke belemmeringen te zijn. Maar is dat ook zo?

Voor een bepaald type gegevens, de zogenaamde strafrechtelijke persoonsgegevens, is in de Uitvoeringswet AVG (“UAVG”) aangegeven dat private partijen deze gegevens alleen voor derden mogen verwerken als de Autoriteit Persoonsgegevens hiervoor een vergunning heeft verleend.

Publieke partijen hebben geen vergunning nodig, maar lijken niet altijd op de hoogte te zijn van de mogelijkheden van artikel 6 lid 4 van de AVG en de mogelijkheden van “de rotonde”. En bovendien, onbekend maakt onbemind.

De wetgever lijkt er inmiddels van doordrongen te zijn dat gegevensuitwisseling essentieel is om Nederland veiliger te maken. Dat kan worden afgeleid uit nieuwe wetten die in de maak zijn. Denk aan het wetsvoorstel Gegevensverwerking door samenwerkingsverbanden (WGS) en het wetsvoorstel Wet Bevordering Samenwerking Rechtmatige Zorg (Wbsrz).

In dit college van twee uur komen de verschillende vormen van gegevensdeling aan de orde die in het kader worden aangegeven. Aan iedere vorm wordt een half uur aandacht besteed, waarbij gelegenheid is om vragen te stellen en met elkaar in gesprek te gaan.

U leert:

• Wat (niet) toegestaan is bij verschillende vormen van samenwerking
• Mogelijkheden en nieuwe – soms onbekende – alternatieven
• Laatste ontwikkelingen